Lubisz dobre kino psychologiczne? Takie, które nie tylko trzyma w napięciu, ale również dobrze pokazuje mechanizmy psychologiczne, choroby i zaburzenia? Doskonale się składa! Właśnie stworzyłam bezpłatny e-book, w którym znajdziesz 10 najczęstszych chorób i zaburzeń psychicznych: schizofrenia, autyzm, depresja, psychopatia, narcyzm, borderline i wiele innych. A do nich - polecane, świetne filmy psychologiczne!
Kino psychologiczne jest bardzo niejednorodne. Często pojawiają się filmy, które w gatunku mają wpisane „psychologiczny” (dramat psychologiczny, thriller psychologiczny itd.) jednak szybko okazuje się, że bazują nie na psychologii, ale na powielanych, szkodliwych i kompletnie niemających nic wspólnego z rzeczywistością mitach psychologicznych.
Z drugiej strony wiele pojawia się dzieł, które wręcz z podręcznikową dokładnością obrazują cierpienie osób dotkniętych danym zaburzeniem. Filmy mają taką podstawową przewagę nad podręcznikami, że opowiadają historie. W książce znajdziesz objawy zaburzenia bądź choroby psychicznej a spotkanie ze zwyczajną, ludzką historią pozwoli Ci tę chorobę poznać, zrozumieć, prawie dotknąć. Z tego powodu lubię dobre filmy psychologiczne.
Dlatego zebrałam 10 najpopularniejszych chorób bądź zaburzeń psychicznych oraz ich objawy a do każdego z nich - kilka filmów, które najlepiej pokazują dany problem.
Książkę udostępniam - jak wszystko na moim blogu - bezpłatnie.
Mam nadzieję, że czas spędzony na oglądaniu nie tylko będzie dla Ciebie czasem dobrze, ale przede wszystkim – wartościowo spędzonym. Miłego seansu!
Lubisz dobre kino psychologiczne? Takie, które nie tylko trzyma w napięciu, ale również dobrze pokazuje mechanizmy psychologiczne, chor...
Jak w gąszczu książek i poradników psychologicznych wybrać te ciekawe? Jak odróżnić lekturę popartą naukową wiedzą od napisanej przez hochsztaplera? Jak wybrać te, które nie zniechęcą trudnym językiem i hermetycznym słownictwem? Teraz już nie musisz zadawać sobie tych pytań. Stworzyłam e-book, w którym na ponad 40 stronach polecam merytoryczne, interesujące książki psychologiczne. Poparte wiedzą naukową i badaniami. Ale napisane nienaukowym językiem. Z całą masą ciekawostek i odniesieniami teorii do praktyki. E-book udostępniam - jak wszystko na tym blogu - za darmo.
Psychologia jest fascynująca. Odpowiada na szalenie wiele pytań dotyczących człowieka: dlaczego? (myśli to co myśli), jak? (działa w konkretnych sytuacjach) kiedy? (czuje się w dany sposób). I na wiele innych. Psychologia emocji, motywacji, osobowości, rozwoju człowieka, społeczna, poznawcza, pozytywna… Można wymieniać długo. Jeśli szukasz przyjemnej (ale wartościowej) lektury na wakacje, chcesz dowiedzieć się czegoś interesującego o sobie albo planujesz wieczór z książką, która wpłynie na Twój rozwój osobisty, wybierz jedną z pozycji z e-booka. Wybór jest oczywiście subiektywny, natomiast tak starałam się dobrać pozycje, by były odpowiednie zarówno dla osoby, która dopiero zaczyna swoją przygodę z psychologią jak i dla studenta psychologii czy psychologa.
Zapraszam! :)
Jak w gąszczu książek i poradników psychologicznych wybrać te ciekawe? Jak odróżnić lekturę popartą naukową wiedzą od napisanej przez h...
32 lata spędzasz w oczekiwaniu na tych, którzy Cię porzucili. Stoisz, patrzysz w przestrzeń, czekasz… Lecz oni już nie powrócą. Za to Ty - by nie ulec zniszczeniu - musisz przejść skrajnie trudną misję. Musisz dowiedzieć się, czym jest człowieczeństwo. To o tyle trudne, że jesteś robotem. Witaj w "Doki doki Universe" niesamowitej, przygodowej grze komputerowej.
Niebanalna, pozytywna i wciągająca - to trzy epitety, które najlepiej oddają klimat Doki Doki Universe. Już od pierwszych sekund wiesz, że tu wszystko będzie inne. Absurdalne animacje, zadania których próżno szukać gdziekolwiek indziej. Tu nikogo nie zabijasz, z nikim nie walczysz. Tu musisz pogodzić parę kochanków, sprawić, by chłopiec powiedział matce, że ją kocha albo sprezentować miłemu "dresowi" hantle do ćwiczeń. I nikomu nie przeszkadza, że kochankowie są kaktusami, chłopiec kawałkiem sushi, które boi się, że zostanie zjedzone a dresik Hawajczykiem, zakochanym w koleżance ze swojej planety.
W cały - pozytywnie absurdalny klimat gry - wpleciony jest jeden cel. Nauczenie Robota (gracza) zaspokajania potrzeb innych a w konsekwencji - empatii. Te potrzeby - czasem bardziej czasem mniej prozaiczne, pokazują (często w krzywym zwierciadle) istotę człowieczeństwa. Cienie i blaski ludzkich emocji, zachowań, decyzji. To gra, w której użytkownik czerpie satysfakcję nie z pokonywania kolejnych poziomów, ale z… pomagania innym. Wszystko to sprawia, że Doki-doki jest grą zupełnie bezstresową i po prostu miłą.
Dodatkowo, Robot nie tylko lata między planetami w celu realizacji kolejnych zadań. Do dyspozycji ma 250 zabawnych quizów, których wykonywanie pozwala “szalonemu psychologowi” na jego diagnozę osobowości. Oczywiście należy z przymrużeniem oka patrzeć na tego typu psychotesty, aczkolwiek mają one pewien urok i dodają do gry elementu zabawowego.
Jedynym, dość sporym minusem gry jest fakt, że nie jest wydana w języku polskim. Wystarcza jednak dość podstawowa znajomość angielskiego. Nie trzeba zaglądać co chwilę do słownika, aczkolwiek trzeba przygotować się na to, że tego angielskiego będzie dużo - gra głównie jest oparta na dialogach między bohaterami.
Doki doki Universe jest płatną pozycją, koszt to około 30 zł. W wersję demo można jednak grać za darmo.
Ranking najlepszych filmów psychologicznych minionego roku powoli staje się tradycją. Przed nami już trzecie podsumowanie. 2016 to kilka perełek i wiele całkiem dobrych ekranizacji. Które z nich subiektywnie były najlepsze? Zapraszam na zestawienie - najlepsze filmy psychologiczne 2016 roku.
Kryteria zestawienia pozostają bez zmian:
kolejność jest przypadkowa
brałam pod uwagę jedynie filmy z polską premierą w 2016 roku
nie jestem filmoznawcą a w 2016 roku nie zobaczyłam wielu filmów, które planowałam zobaczyć. Jeśli w zestawieniu zabrakło jakiegoś dzieła, które koniecznie powinno się w nim znaleźć - proszę o komentarz:)
Jack ma 5 lat i od zawsze mieszka w tytułowym “pokoju” - szopie przerobionej na więzienie dla niego i dla jego matki. Porwanej 7 lat temu i od tamtej pory przetrzymywanej tu przez gwałciciela. Chłopiec nigdy nie był na zewnątrz - nie wie jak wyglądają inni ludzie, świat, słońce, nie wie co to wiatr. Nie wie nawet o ich istnieniu, ponieważ w jego świecie, poza pokojem jest tylko nie do końca sprecyzowany kosmos. Jak może rozwinąć się psychika człowieka w takich warunkach? Czy - po takim czasie - jest w stanie przystosować się do prawdziwego świata? A jeśli tak, to jak taki proces może przebiegać? “Pokój” jest dramatyczną, wciągającą historią, ale przede wszystkim fascynującą opowieścią o ludzkim umyśle, jego plastyczności i mocy wyobraźni.
Już pisałam o tym filmie: Jeśli kino ma nas uczyć psychologii, to powinny to robić właśnie takie dzieła jak „Amonalisa”. To nie tylko dobry film, ale też świetne studium przypadku osoby, z tym rzadkim zaburzeniem”. Te dwa zdania idealnie podsumowują, czym jest to dzieło. To ciekawa animacja (stworzona metodą poklatkową), w której główny bohater cierpi na bardzo rzadkie ale fascynujące zaburzenie - Zespół Fregoliego. Dotknięty tą chorobą ma wrażenie, że wszyscy wokół niego są… tą samą osobą. Ciekawe? Więcej o filmie napisałam w tym artykule.
Mądra opowieść, która powstała dla dzieci i doskonale może im służyć. Jednak to również bardzo dobra pozycja dla osób dorosłych. 10-letni chłopiec nie radzi sobie z chorobą ukochanej matki i możliwymi konsekwencjami choroby. Jest w nim dużo niewypowiedzianych i nieprzepracowanych, negatywnych emocji: przerażenie, smutek, gniew, brak akceptacji do istniejącej rzeczywistości. Przejść przez trudne chwile i być może pogodzić się ze stratą pomaga mu... wiekowe drzewo rosnące na pobliskim cmentarzu. Przybiera ono postać potwora, który pomaga młodzieńcowi… opowiadając odpowiednie historie. Bajki potwora służą jako opowieści terapeutyczne - dla głównego bohatera w jego konkretnej sytuacji, ale też mogą służyć jako opowieści terapeutyczne dla młodego widza. Pokazują różne odcienie rzeczywistości, pozwalają zmierzyć się z trudnymi emocjami, pomagają zrozumieć, że nie ma emocji niewłaściwych… Jednym słowem - film koniecznie do zobaczenia.
Bardzo smutna i wzruszająca historia człowieka, który wiedzie pełne sukcesów, spełnione, szczęśliwe życie. Do czasu. Osobista tragedia nawet po dłuższym czasie nie pozwala mu nie tylko wrócić do stanu sprzed, ale wręcz normalnie funkcjonować. Początkowo wydaje się, że o tym właśnie jest ten film - zwykły (ale dobry) film o stracie, żałobie, depresji. Nic bardziej mylnego - to jedynie jedna z warstw dzieła. Bo to opowieść również o tym, że łatwiej nam naprawiać życie innych, niż swoje, o wartościach, które są dla nas najważniejsze, a jednak o nich zapominamy. I oczywiście o tym, że prawdziwa siła życia tkwi w prostym, codziennym, ukrytym pięknie.
Pierwszy wyjątek w historii zestawień najlepszych filmów. Pierwszy dokument, wśród filmów fabularnych. Zasłużył. Wielu z nas zapewne niejednokrotnie zastanawiało się, jak to jest na terapii u psychoterapeuty. To przecież trochę magia - jak to się dzieje, że rozmowa leczy, czasem lepiej niż lekarstwa? Ale to temat tabu - spotkanie z psychologiem, sesja, jest przeznaczone tylko dla uszu i oczu terapeuty i jego klienta. Są filmy, seriale, które próbują to pokazać - prawie zawsze nieudolnie. Tymczasem w dokumencie “Nawet nie wiesz, jak bardzo Cię kocham” wchodzimy do pokoju prawdziwego terapeuty - Bogdana de Barbaro i poznajemy historię prawdziwych ludzi, którzy na sesjach terapeutycznych próbują rozwiązać swoje problemy. To z jednej strony (jak zresztą mówi sam reżyser) petarda emocji, z drugiej - możliwość zobaczenia z bliska technik i narzędzi, jakimi posługuje się psycholog. W jaki sposób pomaga, jak próbuje pomóc w komunikacji kobiet. “Nawet nie wiesz jak bardzo cię kocham” to nie tylko kino najwyższych lotów. To przede wszystkim możliwość obejrzenia doskonałej pracy wybitnego specjalisty.
To wszystko, jeśli chodzi o najlepsze filmy psychologiczne 2016 roku. A Wy, dodalibyście coś do tej listy?
Pewien nastolatek bardzo się nudził podczas siedzenia w szkolnej bibliotece. Tak bardzo, że postanowił obwieścić światu swój nastrój. Tak zaczyna się opowieść o Evanie - chłopcu, którego historia jest pretekstem do poruszenia bardzo ważnego problemu w kampanii społecznej.
Opowieść o Evanie kończy się w bardzo niespodziewany sposób. I wywołuje efekt “wow”. Zresztą, jeśli nie widzieliście, zobaczcie sami:
Historia jest na tyle poruszająca, że już miliony ludzi na całym świecie ją obejrzały i przekazały dalej, tym samym pozwoliły kampanii społecznej uzyskać zakładany efekt (i dobrze). Dlaczego ten spot wzbudza tak silne emocje? Z dwóch powodów. Po pierwsze, zaskakujący zwrot akcji na samym końcu. Ale co ważniejsze, wraz z tym zwrotem akcji, zaskakuje nas własna nieuwaga, pojawia się myśl “Jak mogłem/ mogłam tego nie zauważyć?”. Otóż mogłeś/ mogłaś - bo tak właśnie działają nasze procesy uwagi i spostrzegania.
Ludzie nie są w stanie spostrzegać absolutnie wszystkiego, co znajduje się w ich polu widzenia - byłoby to zupełnie nieefektywne. Dlatego widzimy tylko to, na czym skupiamy uwagę - czyli to, co w danej chwili jest dla nas ważne. Wiele rzeczy, które dzieją się w naszym polu widzenia, ale nie są dla nas istotne, nieświadomie ignorujemy. Widzimy, ale nie rejestrujemy, a więc nie spostrzegamy. Ciekawe, że wydaje nam się zasadniczo, że jest inaczej - że widzimy WSZYSTKO, ale to nieprawda. Zresztą, taka selektywność uwagi nie dotyczy jedynie percepcji, ale również innych procesów poznawczych, jednak to właśnie na percepcji najłatwiej pokazać jak to zjawisko działa.
Mechanizm ten nazwany został “ślepotą z braku uwagi” (lub niewidzeniem pozauwagowym), a najsłynniejszym jego przedstawieniem jest tzw. “test goryla”. Obejrzyj poniższy film i policz, ile razy osoby w białych koszulkach podały sobie piłkę. Skup się i policz dokładnie!
Jeśli nie udało Ci się zobaczyć goryla - nie przejmuj się. W oryginalnym eksperymencie zwierzaka nie zauważyła blisko połowa badanych.
Podobne eksperymenty były przeprowadzane wielokrotnie - test goryla był wielokrotnie replikowany. Był też test, w którym nieznajomy podchodził na ulicy i prosił o wskazanie drogi. Zagadnięty tak bardzo skupiał się na mapie, że nie zauważał, że po kilku sekundach zmieniał się jego rozmówca.
Ślepota z braku uwagi i występujący z jej powodu “efekt wow” była już wykorzystywana w reklamie - zarówno z dobrymi, jak i złymi intencjami twórców spotów.
W 2008 roku w Wielkiej Brytanii ruszyła kampania “Test your awareness: do the test” (sprawdź swoją uwagę, zrób test). Test był analogiczny do testu goryla, a ślepota nieuwagi stanowiła pretekst do nomen-omen zwrócenia uwagi na problem niezauważania na drogach motocyklistów przez kierowców.
Z kolei w zeszłym roku pewien potentat farmaceutyczny na naszym rynku przekonywał, że niezauważenie astronauty w jego reklamówkach (wcześniej sprytnie odwrócił od niego uwagę odbiorcy) dowodzi… problemów z koncentracją, na które należy zażyć suplement diety. Przykład ten pokazuje, że warto znać psychologię, bo łatwiej dzięki temu bronić się przed takimi manipulacjami.
Ślepota z braku uwagi jest czymś, co towarzyszy nam nieustannie, ale zupełnie nie zdajemy sobie z niej sprawy. Chcesz przetestować swoją? Włącz dowolny film lub serial (najlepiej - dla porównania - już przez Ciebie obejrzany), w którym rozmowa bohaterów toczy się podczas posiłku. Zwróć uwagę, jak ilości jedzenia i napojów zmieniają się pomiędzy ujęciami. Miłej zabawy :)
Pewien nastolatek bardzo się nudził podczas siedzenia w szkolnej bibliotece. Tak bardzo, że postanowił obwieścić światu swój nastrój. Ta...
Wyobraź sobie, że twoi przyjaciele, najbliższa rodzina, nawet Twoje dziecko wyglądają tak samo. Wszyscy. A Ty udajesz, że nie dzieje się nic złego. Próbujesz rozpoznawać ich po ubraniach, wzroście, zachowaniach. Głos, intonacja - to ci nie pomoże, bo brzmią tak samo. Nawet 4-letni syn i żona mówią do Ciebie męskim basem. Zapach? Neutralny, dla każdego. Jak odnajdziesz się w takim świecie?
Maksymalne skupienie, próba dojrzenia szczegółów: może tę osobę zdradzi sposób chodzenia, może torebka, buty – może uda Ci się rozpoznać, czy to bliska przyjaciółka, czy też zwykły przechodzień, którego nie masz prawa znać. Do kelnera zwracasz się neutralnie – nie masz pojęcia, czy to kobieta, czy mężczyzna. W Twoim świecie, każdy wygląda i brzmi tak samo. Ma założoną sztuczną maskę. Albo inaczej – wszyscy przypominają jedną osobę, która Cię prześladuje, ciągle się przebiera, ma doskonałe możliwości charakteryzacji. Wiesz, że to niemożliwe, ale wierzysz w to. Witaj w świecie zespołu Fregoliego.
Jeszcze niedawno w polskich kinach mogliśmy oglądać „Anomalisę” – piękny, bardzo dobry film o tym, czym jest zespół Fregoliego. Główny bohater dzieła cierpi właśnie na to bardzo rzadkie zaburzenie urojeniowe. Obraz doskonale pokazuje przyczyny, przebieg, skutki i błędne koło, w jakim znajdują się osoby z tym zaburzeniem. Ale po kolei.
Co to jest Zespół Fregoliego?
Zespół Fregoliego swoją nazwę wziął od nazwiska włoskiego aktora, Leopolda Fregoliego. Artysta ten miał ponoć niewiarygodny talent do wcielania się w coraz to i nowe kreacje aktorskie.
Twórcy „Anomalisy” już na samym początku podali nam (i bohaterowi) dość jednoznaczną wskazówkę – hotel, w którym dzieje się akcja filmu, nosi nazwę... Fregoli. Ale to nie koniec. W kolejnych, wciąż początkowych scenach, możemy zobaczyć, jak Michael nie bierze tabletek, które wziąć powinien. Wiadomo, odstawienie lekarstw bez konsultacji z lekarzem nie może skończyć się dobrze.
Skąd się to bierze?
Przede wszystkim trzeba zaznaczyć, że zespół Fregoliego jest bardzo rzadkim zaburzeniem urojeniowym i – jeśli się pojawia – to najczęściej dotyka osoby, które chorują na schizofrenię. Może też pojawić się w przypadku osób zarażonych... wirusem HIV lub kiłą. Są też teorie mówiące, że zespół Fregoliego może dotknąć osoby chore na cukrzycę, nadciśnienie a nawet niedoczynność tarczycy. Zdecydowanie częściej chorują na to mężczyźni, niż kobiety.
Na czym polega Zespół Fregoliego?
Osoba, którą dotknie to zaburzenie ma poczucie, jakby wszyscy w jej otoczeniu byli... tą samą osobą. Wyglądają i brzmią tak samo. Najbliżsi i ludzie mijani na ulicy, spikerzy w radiu, aktorzy w filmach. Wszyscy ludzie, mający zamiast twarzy maski, ukrywające prawdziwe oblicze. A właściwie jedną maskę – wszyscy tę samą. Osoby mówiące tym samym głosem, by nie można było poznać, kim są. Nieprawdziwi. Nie budzący żadnych emocji. Często wraz z tym przeświadczeniem, pojawia się silne poczucie bycia śledzonym przez kogoś. Mogą pojawić się również urojenia prześladowcze, poczucie, że cały świat jest nastawiony przeciwko, a każdy chce wyrządzić mi krzywdę.
„Anomalisa” do perfekcji pokazuje też, w jakie błędne koło wpadają osoby cierpiące na to zaburzenie, jednak – by nie spojlerować – zostawię to do obejrzenia. Bo naprawdę warto.
Jeśli kino ma nas uczyć psychologii, to powinny to robić właśnie takie dzieła jak „Amonalista”. To nie tylko dobry film, ale też świetne studium przypadku osoby, z tym rzadkim zaburzeniem.
Wyobraź sobie, że twoi przyjaciele, najbliższa rodzina, nawet Twoje dziecko wyglądają tak samo. Wszyscy. A Ty udajesz, że nie dzieje s...
Rok 2015 w kinie
psychologicznym obfitował w jakość - nie ilość. Dzięki temu w polskich kinach
nie zagościło wiele dobrych filmów psychologicznych. Jednak te, które mogliśmy
oglądać, zasadniczo były bardzo godne uwagi. Przedstawiam więc osobisty ranking
tych najlepszych.
Kryteria
zestawienia:
-
kolejność jest przypadkowa
- w
zestawieniu znalazły się filmy, które swoją polską premierę miały w 2015 roku
- nie
widziałam wszystkich premier zeszłego roku, więc jeśli czegoś bardzo ważnego
zabrakło, co absolutnie powinno, zachęcam do wrzucania w komentarze. Osobiście
nie udało mi się zobaczyć np. “Moja chuda siostra” czy “11 minut”.
Piękna, zabawna,
wciągająca bajka o emocjach, ich funkcjach, o budowie i działaniu mózgu.
Głównymi bohaterami są emocje właśnie - Radość, Smutek, Gniew, Strach, Odraza (czyli wstręt).
Ich przygody i decyzje mają bezpośredni wpływ na to, co czuje, myśli i robi
11-letnia dziewczynka Riley (to w jej głowie znajdują się te emocje).
Historyjka w świetny sposób (i z grubsza zgodny ze stanem faktycznym!) pokazuje
też budowę i funkcje mózgu. Akcenty są dobrze wywarzone, nie wieje więc nudą, a
wręcz przeciwnie - jest przepięknie, kolorowo, interesująco, pouczająco,
zabawnie i wzruszająco. Doskonała bajka zarówno dla dzieci jak i dla dorosłych
(a chyba szczególnie dla nich).
Pełniejszą recenzję
filmu znaleźć można też tutaj.
W tym filmie zgadza się
wszystko - no może poza polskim jego tłumaczeniem.
50-letnia profesor
lingwistyki dowiaduje się, że cierpi na chorobę Alzheimera. Diagnoza brzmi
trochę jak wyrok i - jak się z czasem okazuje - rzeczywiście nim jest. Z
upływem miesięcy i lat odbiera jej coraz więcej - pracę, którą kochała, relacje
z bliskimi, godność i świadomość, a przede wszystkim - nadzieję. Świadomość, że
na chorobę nie ma lekarstwa, że jest i będzie tylko gorzej są nieznośne,
paraliżujące.
Nie jest to kino
odkrywcze, każdy z nas już pewnie wie, czym jest i jak przebiega ta choroba. Jeśli jednak ktoś nie miał z nią bezpośrednio do czynienia w życiu (czego oczywiście nikomu nie
życzę), to raczej jej - tak naprawdę - nie rozumie. "Motyl Still
Alice" sprawia, że można być o krok bliżej zrozumienia.
Piękne
kostiumy, fascynujący klimat II wojny światowej, świetna obsada, wciągająca
zagadka do rozwiązania - to nie są najważniejsze plusy tego filmu. Najciekawsza
- z perspektywy psychologicznej - jest bowiem historia głównej postaci - osoby
z zespołem Aspergera. Bohater musi odnaleźć się w relacjach międzyludzkich, co
osobie z zaburzeniem ze spektrum autyzmu przychodzi naprawdę niełatwo. Ciekawa
historia i jeszcze ciekawsze studium przypadku.
Holenderskie dzieło na
polską premierę musiało czekać trzy lata, a i ta w kraju nad Wisłą nie
rozniosła się głośnym echem. Szkoda to wielka, bo nie widziałam tak pięknego,
wzruszającego, dobrego a przede wszystkim mądrego filmu poruszającego temat
ADHD. "Niesforny Bram" to historia żywiołowego, inteligentnego,
ciekawego świata 7-latka, który rozpoczyna naukę w szkole. Bram, mimo
olbrzymiej ciekawości świata i chęci do nauki, nie jest jednak w stanie
poradzić sobie z twardymi regułami panującymi w szkole, monotonią, obowiązkami
a przede wszystkim - z surowym nauczycielem.
Magiczna, wręcz bajkowa
perspektywa chłopca skontrastowana jest ze światem dorosłych - rodziców,
nauczycieli. Taki zabieg, pozwala dobrze zobaczyć problem ADHD z obu perspektyw
- dziecka, którego "mózg się nigdy nie zatrzymuje" i opiekunów,
którzy mają trudności z ujarzmieniem chłopca.
Film obecnie trudno
obejrzeć w Polsce, ale jeśli będziesz mieć okazję - nie wahaj się ani
moment.
Piękna i wzruszająca
historia o wybaczaniu, godzeniu się ze stratą a przede wszystkim o wartościach
rodzinnych. Podobały mi się zwłaszcza sceny pokazujące jak ważne są i do czego
potrzebne są nam tzw. negatywne emocje oraz co może stać się z człowiekiem, gdy ich
zabraknie. Pokazane może i w dość łopatologiczny sposób, ale w końcu to bajka
m.in. dla dzieci.
Historia toczy się na
dwóch płaszczyznach, dzięki czemu może być odbierana zarówno jako piękna (choć
też smutna) baśń dla dzieci, ale też jako nieco mroczna historia rodzinna - dla
tych starszych. W obu przypadkach jednak wynieść można wartości, przekazane w
nienachalnym morale.
Dyrektor szpitala
psychiatrycznego próbuje dowiedzieć się, gdzie zniknął jeden z jego pracowników
- psychiatra. W tym celu przeprowadza wywiad z jednym z jego pacjentów.
Rozpoczyna się emocjonalna rozgrywka, pełna wątków psychologicznych:
pojawiają się nieprzepracowane traumy z dzieciństwa, niepowetowana
strata, mechanizmy obronne, manipulacyjne zachowania.
Ogląda się to trochę
jako psychologiczny film szpiegowski, z wieloma zwrotami akcji i zaskakującą
końcówką. Pełną moją recenzję filmu można znaleźć tutaj.
Od pierwszych minut
filmu wpadamy w emocjonalne piekiełko. Szwedzka artystka pojawia się na
zjeździe absolwentów - spotyka swoje koleżanki i kolegów z klasy, przez których
była przez całą szkołę gnębiona. Szybko okazuje się, że jej plan na to
spotkanie - próba rozliczenia się z przeszłością, nie jest w smak pozostałym
uczestnikom zjazdu, którzy chcą się bawić i wspominać tylko to, co dobre.
Atmosfera gęstnieje z każdą minutą, byśmy - w kulminacyjnym momencie - mogli
uświadczyć gwałtownego zwrotu akcji.
To, co najciekawsze w
szwedzkim dziele, to konfrontacja bohaterów ze złymi uczynkami ich przeszłości.
Konfrontacja, z której każdy z nich stara się wyjść inaczej. Wszak lubimy
myśleć o sobie, jako o tych dobrych, nie tych, co krzywdzą, zwłaszcza bez
powodu.
Wspaniały, emocjonalny
thriller psychologiczny.
To tyle
ode mnie. Masz coś do dodania?:)
Rok 2015 w kinie psychologicznym obfitował w jakość - nie ilość. Dzięki temu w polskich kinach nie zagościło wiele dobrych filmów psycholog...
