psycho-tropy

Jeśli szukasz książki, która wciągnie Cię doskonałą historią z zaskakującymi zwrotami akcji, w ciekawy sposób poszerzy Twoją wiedzę psychologiczną oraz pokaże, jak zachowują się w dzisiejszych czasach dżentelmeni minionej epoki, to masz jedno wyjście. Sięgnij po “Behawiorystę” Remigiusza Mroza.

O książkach psychologicznych piszę na blogu stosunkowo rzadko. Z jednej strony teoretycznie prawie każda książka fabularna jest w jakiś sposób psychologiczna. Z drugiej strony jednak mało która zawiera ciekawe i przede wszystkim merytoryczne wątki psychologiczne wplecione w fabułę na tyle dobrze, że stają się naturalnym elementem dziejącej się akcji. Odkryty przeze mnie niedawno Remigiusz Mróz w ten właśnie sposób konstruuje swoje powieści. I robi to doskonale.

Przygodę z Mrozem rozpoczęłam od “Behawiorysty” - głównie dlatego, że już sam tytuł sugerował, że może to być książka mocno psychologiczna. I sugerował słusznie. Na poziomie fabuły otrzymujemy wciągający kryminał, w którym nie tyle chodzi o odpowiedź na pytanie “kto zabił” ale bardziej “co tu się do diaska dzieje i jak to się skończy?” Autor pokazuje, jak umysł psychopaty może wykorzystać nowe technologie, manipulując na masową skalę ludźmi i oczywiście wydobywając przy tym wszystko to, co w nich najgorsze (skojarzenia z serialem “Black Mirror” jak najbardziej słuszne). Czyta się to świetnie.

Oczywiście to, co interesuje mnie w książce jeszcze bardziej to wątki stricte psychologiczne, a tych jest cała masa. Autor powieści prowadzi czytelnika za rękę, opowiadając o mechanizmach psychologicznych, tłumacząc je, a następnie wplatając w fabułę. Na pierwszy plan wydobywa oczywiście te związane z odczytywaniem ludzkich emocji z zachowania, gestów i mimiki. Co ważne, zgadza się to wszystko dość dobrze z aktualną wiedzą psychologiczną i badaniami Paula Ekmana (psychologa, który praktycznie poświęcił swoje życie na badaniu ludzkich emocji i ich odczytywania z twarzy). Behawiorysta wprowadza też (bardzo naturalnie) w fabułę inne pojęcia, pojawia się np. syndrom sztokholmski (sytuacja, w której ofiara zakochuje się w oprawcy), kinezyka (badająca komunikację niewerbalną, np. gesty) czy hybristofilia (preferencja seksualna, związana z pociągiem do osób, które popełniły brutalne przestępstwo) oraz wiele innych. Bardzo dobrze przedstawiony jest też portret jednego z głównych bohaterów - psychopaty. To podręcznikowy przykład osobowości antyspołecznej, swoim postępowaniem idealnie pokazujący cechy charakteryzujące taką właśnie osobę.

Remigiusz Mróz psychologiem nie jest i niestety chwilami wprawne, psychologiczne oko wyłapie pewne niedociągnięcia, jednak w kontraście z dużą dawką merytorycznej psychologicznej wiedzy, można te niedociągnięcia wybaczyć.

Na zakończenie warto dodać, że autor “Behawiorysty” wykazuje się sporą wiedzą nie tylko w kwestiach najbardziej nas interesujących. To wszechstronny erudyta, który wie nieco również o prawie, historii, to również purysta językowy i miłośnik dyplomacji, co także manifestuje w swoim znakomitym kryminale.

Jeśli szukasz książki, która wciągnie Cię doskonałą historią z zaskakującymi zwrotami akcji, w ciekawy sposób poszerzy Twoją wiedzę psychol...

32 lata spędzasz w oczekiwaniu na tych, którzy Cię porzucili. Stoisz, patrzysz w przestrzeń, czekasz… Lecz oni już nie powrócą. Za to Ty - by nie ulec zniszczeniu - musisz przejść skrajnie trudną misję. Musisz dowiedzieć się, czym jest… człowieczeństwo. To o tyle trudne, że jesteś robotem.

Zajmuję się psychologią. Zazwyczaj nie mam czasu (i chęci) grać w gry komputerowe. Dla fascynatów ludzkiego umysłu, nie ma w nich nic ciekawego. Chyba, że mówimy o wyjątkach.

Niebanalna, pozytywna i wciągająca - to trzy epitety, które najlepiej oddają klimat Doki Doki Universe. Już od pierwszych sekund wiesz, że tu wszystko będzie inne. Absurdalne animacje, zadania których próżno szukać gdziekolwiek indziej. Tu nikogo nie zabijasz, tu musisz pogodzić parę kochanków, sprawić, by chłopiec powiedział matce, że ją kocha albo sprezentować miłemu "dresowi" hantle do ćwiczeń. I nikomu nie przeszkadza, że kochankowie są kaktusami, chłopiec kawałkiem sushi, które boi się, że zostanie zjedzone a dresik Hawajczykiem, zakochanym w koleżance ze swojej planety.

W cały - pozytywnie absurdalny klimat gry - wpleciony jest jeden cel. Nauczenie Robota (gracza) zaspokajania potrzeb innych a w konsekwencji - empatii. Te potrzeby - czasem bardziej czasem mniej prozaiczne, pokazują (często w krzywym zwierciadle) istotę człowieczeństwa. Cienie i blaski ludzkich emocji, zachowań, decyzji. To gra, w której użytkownik czerpie satysfakcję nie z pokonywania kolejnych poziomów, ale z… pomagania innym. Wszystko to sprawia, że Doki-doki jest grą zupełnie bezstresową i po prostu miłą.

Dodatkowo, Robot nie tylko lata między planetami w celu realizacji kolejnych zadań. Do dyspozycji ma 250 zabawnych quizów, których wykonywanie pozwala “szalonemu psychologowi” na jego diagnozę osobowości. Oczywiście należy z przymrużeniem oka patrzeć na tego typu psychotesty, aczkolwiek mają one swój pewien urok i dodają do gry elementu zabawowego.

Jedynym, dość sporym minusem gry jest fakt, że nie jest wydana w języku polskim. Wystarcza jednak dość podstawowa znajomość angielskiego. Nie trzeba zaglądać co chwilę do słownika, aczkolwiek trzeba przygotować się na to, że tego angielskiego będzie dużo - gra głównie jest oparta na dialogach między bohaterami.

Doki doki Universe jest płatną pozycją, koszt to około 30 zł. W wersję demo można jednak grać za darmo.

https://www.playstation.com/pl-pl/games/doki-doki-universe-ps4/

32 lata spędzasz w oczekiwaniu na tych, którzy Cię porzucili. Stoisz, patrzysz w przestrzeń, czekasz… Lecz oni już nie powrócą. Za to Ty - ...

Pewien nastolatek bardzo się nudził podczas siedzenia w szkolnej bibliotece. Tak bardzo, że postanowił obwieścić światu swój nastrój. Tak zaczyna się historia Evana - chłopca, którego historia jest pretekstem do poruszenia bardzo ważnego problemu w kampanii społecznej.

Opowieść o Evanie kończy się w bardzo niespodziewany sposób. I u każdego wywołuje efekt “wow”. Zresztą, jeśli nie widzieliście, zobaczcie sami:

Historia jest na tyle poruszająca, że już miliony ludzi na całym świecie ją obejrzały i przekazały dalej, tym samym pozwoliły kampanii społecznej uzyskać zakładany efekt (i dobrze). Dlaczego ten spot wzbudza tak silne emocje? Z dwóch powodów. Po pierwsze, zaskakujący zwrot akcji na samym końcu. Ale co ważniejsze, wraz z tym zwrotem akcji, zaskakuje nas własna nieuwaga, pojawia się myśl “Jak mogłem/ mogłam tego nie zauważyć?”. Otóż mogłeś/ mogłaś - bo tak właśnie działają nasze procesy uwagi i spostrzegania.

Ludzie nie są w stanie spostrzegać absolutnie wszystkiego, co znajduje się w ich polu widzenia - byłoby to zupełnie nieefektywne. Dlatego widzimy tylko to, na czym skupiamy uwagę - czyli to, co w danej chwili jest dla nas ważne. Wiele rzeczy, które dzieją się w naszym polu widzenia, ale nie są dla nas istotne, nieświadomie ignorujemy. Widzimy, ale nie rejestrujemy, a więc nie spostrzegamy. Ciekawe, że wydaje nam się zasadniczo, że jest inaczej - że widzimy WSZYSTKO, ale to nieprawda. Zresztą, taka selektywność uwagi nie dotyczy jedynie percepcji, ale również innych procesów poznawczych, jednak to właśnie na percepcji najłatwiej pokazać jak to zjawisko działa.

Mechanizm ten nazwany został “ślepotą z braku uwagi” (lub niewidzeniem pozauwagowym), a najsłynniejszym jego przedstawieniem jest tzw. “test goryla”. Obejrzyj poniższy film i policz, ile razy osoby w białych koszulkach podały sobie piłkę. Skup się i policz dokładnie!

Jeśli nie udało Ci się zobaczyć goryla - nie przejmuj się. W oryginalnym eksperymencie zwierzaka nie zauważyła blisko połowa badanych.

Podobne eksperymenty były przeprowadzane wielokrotnie - test goryla był replikowany, był też test, w którym nieznajomy podchodził na ulicy i prosił o wskazanie drogi. Zagadnięty tak bardzo skupiał się na mapie, że nie zauważał, że po kilku sekundach zmieniał się jego rozmówca.

Ślepota z braku uwagi i występujący z jej powodu “efekt wow” była już wykorzystywana w reklamie - zarówno z dobrymi, jak i złymi intencjami twórców spotów.

W 2008 roku w Wielkiej Brytanii ruszyła kampania “Test your awareness: do the test” (sprawdź swoją uwagę, zrób test). Test był analogiczny do testu goryla, a ślepota nieuwagi stanowiła pretekst do nomen-omen zwrócenia uwagi na problem niezauważania na drogach motocyklistów przez kierowców.

Z kolei w zeszłym roku pewien potentat farmaceutyczny na naszym rynku przekonywał, że niezauważenie astronauty w jego reklamówkach (wcześniej sprytnie odwrócił od niego uwagę odbiorcy) dowodzi… problemów z koncentracją, na które należy zażyć suplement diety. Przykład ten pokazuje, że warto znać psychologię, bo łatwiej dzięki temu bronić się przed takimi manipulacjami.

Ślepota z braku uwagi jest czymś, co towarzyszy nam nieustannie, ale zupełnie nie zdajemy sobie z niej sprawy. Chcesz przetestować swoją? Włącz dowolny film lub serial (najlepiej - dla porównania - już przez Ciebie obejrzany), w którym rozmowa bohaterów toczy się podczas posiłku. Zwróć uwagę, jak ilości jedzenia i napojów zmieniają się pomiędzy ujęciami. Miłej zabawy :)

Pewien nastolatek bardzo się nudził podczas siedzenia w szkolnej bibliotece. Tak bardzo, że postanowił obwieścić światu swój nastrój. Ta...

Wyobraź sobie, że twoi przyjaciele, najbliższa rodzina, nawet Twoje dziecko wyglądają tak samo. Wszyscy. A Ty udajesz, że wszystko jest w porządku. Próbujesz rozpoznawać ich po ubraniach, wzroście, zachowaniach. Głos, intonacja - to ci nie pomoże, bo brzmią tak samo. Nawet 4-letni syn mówi do Ciebie męskim basem, żona zresztą też. Zapach? Neutralny, dla każdego. Jak odnajdziesz się w takim świecie?

Maksymalne skupienie, próba dojrzenia szczegółów: może tę osobę zdradzi sposób chodzenia, może torebka, buty – może uda Ci się rozpoznać, czy to bliska przyjaciółka, czy też zwykły przechodzień, którego nie masz prawa znać. Do kelnera zwracasz się neutralnie – nie masz pojęcia, czy to kobieta, czy mężczyzna. W Twoim świecie, każdy wygląda i brzmi tak samo. Ma założoną sztuczną maskę. Albo inaczej – wszyscy przypominają jedną osobę, która Cię prześladuje, ciągle się przebiera, ma doskonałe możliwości charakteryzacji. Wiesz, że to niemożliwe, ale wierzysz w to. Witaj w świecie zespołu Fregoliego.

Jeszcze niedawno w polskich kinach mogliśmy oglądać „Anomalisę” – piękny, bardzo dobry film o tym, czym jest zespół Fregoliego. Główny bohater dzieła cierpi właśnie na to bardzo rzadkie zaburzenie urojeniowe. Obraz doskonale pokazuje przyczyny, przebieg, skutki i błędne koło, w jakim znajdują się osoby z tym zaburzeniem. Ale po kolei.

Co to jest Zespół Fregoliego?

Zespół Fregoliego swoją nazwę wziął od nazwiska włoskiego aktora, Leopolda Fregoliego. Artysta ten miał ponoć niewiarygodny talent do wcielania się coraz to i nowe kreacje aktorskie.

Twórcy „Anomalisy” już na samym początku podali nam (i bohaterowi) dość jednoznaczną wskazówkę – hotel, w którym dzieje się akcja filmu, nosi nazwę... Fregoli. Ale to nie koniec. W kolejnych, wciąż początkowych scenach, możemy zobaczyć, jak Michael nie bierze tabletek, które wziąć powinien. Wiadomo, odstawienie lekarstw bez konsultacji z lekarzem nie może skończyć się dobrze.

Skąd się to bierze?

Przede wszystkim trzeba zaznaczyć, że zespół Fregoliego jest bardzo rzadkim zaburzeniem urojeniowym i – jeśli się pojawia – to najczęściej dotyka osoby, które chorują na schizofrenię. Może też pojawić się w przypadku osób zarażonych wirusem HIV lub... kiłą. Są też teorie mówiące, że zespół Fregoliego może dotknąć osoby chore na cukrzyce, nadciśnienie a nawet niedoczynność tarczycy. Zdecydowanie częściej chorują na to mężczyźni, niż kobiety.

Na czym polega Zespół Fregoliego?

Osoba, którą dotknie to zaburzenie ma poczucie, jakby wszyscy w jego otoczeniu byli... tą samą osobą. Wyglądają i brzmią tak samo. Najbliżsi i ludzie mijani na ulicy, spikerzy w radiu, aktorzy w filmach. Wszyscy ludzie, mający zamiast twarzy maski, ukrywające prawdziwe oblicze. A właściwie jedną maskę – wszyscy tę samą. Osoby mówiące tym samym głosem, byś nie mógł poznać, kim są. Nieprawdziwi. Nie budzący żadnych emocji. Często wraz z tym przeświadczeniem, pojawia się silne poczucie bycia śledzonym przez kogoś. Mogą pojawić się również urojenia prześladowcze, poczucie, że cały świat jest nastawiony przeciwko, a każdy chce wyrządzić mi krzywdę.

„Anomalisa” do perfekcji pokazuje też, w jakie błędne koło wpadają osoby cierpiące na to zaburzenie, jednak – by nie spojlerować – zostawię to Wam do obejrzenia. Bo naprawdę warto.

Jeśli kino ma nas uczyć psychologii, to powinny to robić właśnie takie dzieła jak „Amonalista”. To nie tylko dobry film, ale też świetne studium przypadku osoby, z tym rzadkim zaburzeniem.

Wyobraź sobie, że twoi przyjaciele, najbliższa rodzina, nawet Twoje dziecko wyglądają tak samo. Wszyscy. A Ty udajesz, że wszystko jest...

Jest wigilijne popołudnie. Nie możesz go jednak spędzić z najbliższymi. Jako dyrektor szpitala psychiatrycznego zostałeś poinformowany, że jeden z psychiatrów Twojej placówki zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Decydujesz się na rozmowę z jego pacjentem – ostatnią osobą, która doktora widziała. Masz nadzieję, że sprawa wyjaśni się w kilka chwil. Jednak Michael ma inny plan. Odwykłeś od spotkań z pacjentami, ale szybko orientujesz się, że czeka Cię długa rozmowa. Że chłopak jest błyskotliwy, inteligentny, znudzony, więc próbuje się z Tobą bawić, że lubi gierki. Podejmujesz rękawicę, bo liczysz na szybkie wyjaśnienie sytuacji, a gierki Michaela do niczego nie prowadzą. Za kilka godzin zrozumiesz, jak bardzo się myliłeś.

„Pieśń słonia” jest adaptacją sztuki teatralnej. Dlatego nie ma tu wiele – garstka aktorów, jedno pomieszczenie (w którym odbywa się 90% akcji filmu) i… emocjonująca rozgrywka, dziejąca się w całości w głowach bohaterów (i widzów). To thriller psychologiczny (czy wręcz psychiatryczny) w najlepszym wydaniu.

Cała rozgrywka na linii pacjent-psychiatra zawiera mnóstwo wątków psychologicznych – pojawiają się nieprzepracowane traumy z dzieciństwa, niepowetowana strata, mechanizmy obronne, manipulacyjne zachowania. Te ostatnie, wbrew temu co sądzi psychiatra, nie są zwykłą zabawą znudzonego chłopaka. Są świetnie przemyślaną i doskonale zrealizowaną strategią, pozwalającą mu osiągnąć pewien cel. Tym zabiegiem manipulacyjnym, który rzuca się w oczy najbardziej, jest stosowana przez pacjenta z imponującą biegłością, huśtawka emocjonalna.

O huśtawce emocji/huśtawce emocjonalnej pisałam już jakiś czas temu. To zjawisko ciekawe i zaskakujące jednocześnie. Wprowadzenie kogoś w nagłą, silną emocję (strach, radość itd.) i równie nagłe wycofanie go z niej powoduje, że taka osoba staje się na pewien krótki moment bardzo uległa.

Działa to prawdopodobnie dlatego, że człowiek w tym krótkim czasie uległości nie zdąży się jeszcze „przełączyć” z jednej emocji na inną. Reaguje więc automatycznie, np. na to, co mówią mu inni.

W popkulturze huśtawkę emocjonalną najlepiej pokazuje motyw dobrego i złego policjanta. Przesłuchiwany – wbrew temu co podpowiada nam intuicja – „rozkleja się” przy dobrym policjancie, mimo że pozostawał nieugięty na krzyki „złego” policjanta. Właśnie dlatego, że silna negatywna emocja została nagle wycofana.

W „Pieśni słonia” huśtawkę emocjonalną z powodzeniem stosuje pacjent na… psychiatrze. Przykładowo, sugerując zawartość szuflady biurka, wzbudza w nim silny strach, który – w momencie wycofania – doprowadza doktora do uległości. Co istotne, psychiatra nie orientuje się w tej manipulacji. Wielokrotne wykorzystanie huśtawki (a także innych, mniej dominujących zabiegów manipulacyjnych) pozwala Michaelowi doprowadzić swój plan do realizacji.

Dzięki tej grze, „Pieśń słonia” ogląda się doskonale. Trochę jak film szpiegowski, w którym – zwłaszcza widz choć trochę zorientowany w psychologii wywierania wpływu – może odnajdywać kolejne elementy zagadki.

Dlatego, jeśli lubicie tego typu kino psychologiczne, jest to pozycja obowiązkowa na jesienny wieczór. Polecam! :)

PS. A Wy macie jakieś dobre filmy psychologiczne do obejrzenia pod kocykiem?

Jest wigilijne popołudnie. Nie możesz go jednak spędzić z najbliższymi. Jako dyrektor szpitala psychiatrycznego zostałeś poinformowany, ...

Wyobraź sobie, że żyjesz w świecie, w którym zawsze jest listopad. W świecie, w którym masz jedynego towarzysza, czarnego psa. Nigdy cię nie opuszcza. Zabiera wszelką radość, energię, możliwości, marzenia. Wyobraź sobie świat, w którym żyje co czwarty człowiek.

Depresja – plaga XXI wieku

W zeszłym tygodniu, właściwie tuż przed Światowym Dniem Zdrowia Psychicznego obchodziliśmy Dzień Walki z Depresją. To jedna z najpoważniejszych chorób, z jaką obecnie zmaga się ludzkość. Liczby mówią same za siebie.

Na początku października ruszyła w tym roku ogólnopolska kampania „Twarze depresji. Nie oceniam. Akceptuję”. Wzięły w niej udział osoby z pierwszych stron gazet, które przyznały się, do psychicznego cierpienia. Dzięki zaproszeniu osób znanych, twórcy kampanii zwracają uwagę na fakt, że depresja może dotknąć każdego z nas – nie tylko Kowalskiego, ale też Orłosia czy Błaszczyk. Co jeszcze ważniejsze, w bardzo szczerych rozmowach, w właśnie wydanej książce „Twarze depresji”, osoby cierpiące na tę chorobę opowiedziały swoje historie.

Dlaczego to takie ważne?

Trudno powiedzieć, co czuje osoba cierpiąca na depresję, bowiem stanu tego, nie można do niczego porównać. Zakłada się, że jest on zbliżony do rozpaczy po stracie bliskiej osoby. Świat depresanta gwałtownie się kurczy, a nieleczona choroba może doprowadzić do samobójczej śmierci. Nawet jeśli komuś uda się pokonać depresję siłą woli, ryzyko nawrotu jest olbrzymie.

Tymczasem ludzie boją się mówić o depresji a wręcz do niej przyznawać, nie wspominając o szukaniu pomocy. Nieznajomość zaburzenia powoduje, że łatwo takiej osobie przyczepia się łatkę „wariata”, „chorego z wariatkowa”. Bliskim z kolei trudno zrozumieć chorego – przecież nie widać jej na zewnątrz, nie ma blizny po operacji czy zdjęcia rentgenowskiego ze złamaną kością. Więc pewnie siedzi smutny i co dziwne, nie reaguje na „weź się w garść”.

Dlatego trzeba o depresji mówić. Mówić dużo, z sensem. Zwiększać świadomość społeczną choroby, objawów (co pozwoli na szybsze zgłoszenie się chorych po pomoc), obalanie mitów (powiedzenie: „Weź się w garść” naprawdę nie pomoże!). To sprawi, że będzie można łatwiej zapobiegać, leczyć, a co najważniejsze, zapobiegnie stygmatyzacjom.

Dlatego kampania „Twarze depresji” jest tak ważna, tak potrzebna i tak… dobra. Żałuję jedynie, że (pewnie przez ograniczone budżety) taki mało o niej w mediach.

Książka „Twarze depresji”

Integralną częścią kampanii jest książka – w formie rozmów z osobami cierpiącymi na depresję. Dzięki temu możemy trochę wejść w świat osób cierpiących, zrozumieć. Niestety, wywiady są bardzo nierówne. Wszystko zależy od osoby, z którą przeprowadzana jest rozmowa, np. ta z Tomaszem Jastrunem jest świetna - artysta opowiada ciekawie, przenikliwie, dając do myślenia. A wywiad z Olgą Bończyk jest płytki, aktorka nie odpowiada na zadane pytania i nie mając wiedzy psychologicznej na temat psychologii dużo o niej mówi, pokazując swoją ignorancję. Pojawia się też rozmowa na temat alkoholizmu. Sama w sobie bardzo dobra jednak – nie na temat.

Generalnie jednak, to książka bardzo potrzebna. Dzięki kilkunastu spojrzeniom na depresję, czytelnik ma szansę poznać różne oblicza choroby, sposób myślenia i emocje cierpiących. Książka ta jest więc ważna nie tylko dla osób z depresją i ich bliskich, ale dla każdego, kto chce zrozumieć ten problem. Na pewno zrobi to lepiej sięgając po „Twarze depresji”, niż czytając kryteria diagnostyczne.

Wyobraź sobie, że żyjesz w świecie, w którym zawsze jest listopad. W świecie, w którym masz jedynego towarzysza, czarnego psa. Nigdy cię ni...

Świetnie się bawisz. Co chwilę coś cię zachwyca, zdumiewa, śmieszy albo oburza. Z wypiekami na twarzy słuchasz opowiadanych historii i z całych sił wczuwasz w emocje towarzyszące bohaterom. Zależy Ci, by poznać je jak najlepiej. Spędzasz wspaniałe popołudnie ze znajomymi, bliskimi, dzieckiem. A jednocześnie rozwijasz swoją wyobraźnię, inteligencję emocjonalną, empatię. Grasz w emocje. Grasz w Empatio.

Kiedy pierwszy raz usłyszałam o grze planszowej, która ma być skupiona wokół zgadywania emocji, nie sądziłam, że takie połączenie może się udać. Pomyślałam, że gra może stać się przydatnym narzędziem terapeutycznym, które może być wykorzystywane przez specjalistów pracujących z osobami z różnego rodzaju zaburzeniami, formą łączenia przyjemnego z pożytecznym, wprowadzaniem elementu grywalizacji do terapii. I niczym ponad to. I pomyliłam się.

Zasadniczą ideą gry jest wczuwanie się w emocje bohaterów. Wśród rozgrywających każdorazowo jest jedna osoba, która opowiada historię, oraz pozostali gracze, których zadaniem jest rozszyfrować, co w danej sytuacji czuje bohater.

Obie role są niełatwe. Opowiedziana przez Ciebie historia powinna być ciekawa, ale przede wszystkim opierać się o różnorodne emocje. Nie może być zbyt prosta, zbyt oczywista (bo wtedy każdy będzie wiedział o co chodzi) ale jednocześnie musi dać szansę rozwiązania. Nomen omen, musi… budzić emocje. Pozostali gracze również nie mają łatwego zadania. Oczywiście można się domyślać, ale żeby wygrać, konieczne jest empatyzowanie z bohaterami opowieści.

Sama gra jest piękna, dobrze zrobiona. Na kartach znajdują się ciekawe rysunki, które z założenia mają pobudzać wyobraźnię. I rzeczywiście - dzięki pięknym kolorom, wieloznacznym sytuacjom i mnogością przedstawień - bardzo skutecznie do tego zachęcają. Każda historia może być zinterpretowana w każdy możliwy sposób - właściwie wszystko zależy od rozgrywającego. Jego historia może dotyczyć emocji pozytywnych, jak i negatywnych, mniej lub bardziej silnych, jednoznacznych, mieszanych itd. Co ważne, postacie pojawiające się na kartach, nie posiadają twarzy. Dzięki temu, nie budzą skojarzeń, nie narzucają żadnej interpretacji, nie “podpowiadają”. To przecież z twarzy da się wyczytać najwięcej.

Już po kilku rozegranych pojedynkach, można się zorientować, że - w przeciwieństwie do innych planszówek - “Empatio” jest jedynie narzędziem. Inspiracją do zabawy. Bo równie dobrze, mając wystarczająco dużo wyobraźni, można obejść się bez tego narzędzia. Wystarczy kartka papieru i dobra ekipa do gry.

Bo w “Empatio” kluczową rolę odgrywa towarzystwo. Im bardziej współgracze są obdarzeni wyobraźnią, kreatywni i empatyczni, tym trudniej i… tym lepiej. Z drugiej strony, dość łatwo można zauważyć, że od niewprawnych, ledwie skleconych historii, szybko przechodzi się do rozbudowanych, pełnych napięcia, wydarzeń i uczuć opowiastek.

A mimo to warto zachęcać do tej zabawy najmłodszych. Gra rekomendowana jest od 8 lat, jednak nawet 6-latki (z niewielką pomocą mamy czy cioci) mogą sobie poradzić. Gra z nimi nie będzie może aż tak emocjonująca, ale dla samych dzieci jest doskonałym sposobem rozwoju (wyobraźni, empatii, umiejętności społecznych, inteligencji emocjonalnej…), nauką przez zabawę.

Z tego też względu, poza funkcją rozrywki dla tych, którzy lubią planszówki, na pewno spełni świetnie rolę narzędzia terapeutycznego. I w obu rolach szczerze ją polecam.

Świetnie się bawisz. Co chwilę coś cię zachwyca, zdumiewa, śmieszy albo oburza. Z wypiekami na twarzy słuchasz opowiadanych historii i z...

Subskrybuj: Posty ( Atom )

Kryminał prawdziwie psychologiczny. Behawiorysta.

Doki Doki Universe - zagraj w poznawanie siebie

5 najlepszych filmów psychologicznych 2016 roku

Czy widzisz to na co patrzysz? Historia Evana

Wszyscy jesteście nieprawdziwi. Anomalisa

Najlepsze filmy psychologiczne 2015 roku

Film psychologiczny na jesień. Pieśń słonia.

Weź się w garść nie pomaga. Oblicza depresji.

Zagrajmy w emocje. Empatio